#06 Ο ακροβάτης | Σωτήρης Παστάκας…
Φάντασμα είναι ο άνθρωπος χωρίς σώμα. Είναι ο πραγματικός εαυτός του, η ψυχή του ή το “αστρικό σώμα”, όπως το ονομάζουμε, γράφει ο παραψυχολόγος εξ’ Αμερικής Γεώργιος Βουλούκος κι εξηγεί: μέσα σ’ αυτό το αστρικό σώμα, μέσα στο φάντασμα, περιέχεται η προσωπικότητα, το υποσυνείδητο, το υπερεγώ και το πνεύμα. Τα φαντάσματα δεν έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Τα αποκτούν μόνο στις περιπτώσεις που πρέπει να αναγνωριστούν από κάποιον.
Ως φάντασμα κατέφθανα κι εκείνο το βράδυ Παρασκευής στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Λάρισας, αφού όπως συνήθιζα τα τελευταία χρόνια, δεν είχα ενημερώσει κανέναν για την άφιξή μου, ούτε συγγενείς ούτε φίλους, με την ελπίδα πως θα έβρισκα κάποιο ταξί, ακόμη κι αν δεν ήμουν ένα φάντασμα που επισκέπτεται τη γενέθλια πόλη του, πανέτοιμο ωστόσο να αναγνωρισθεί με την πρώτη ευκαιρία και να αποκαλυφθεί με σάρκα και οστά, να γεμίσει πλέον τα τετριμμένα λόγια μιας παιδικής φιλίας που δεν είχε την ευχαρίστηση να ολοκληρωθεί μέσα από την καθημερινή συνδιαλλαγή και τα παρατρεχάμενα του βίου: γάμοι, βαφτίσια, κηδείες και τα συναφή. Εκεί, όπου μετράς τους φίλους σου κι εκείνοι σε υπολογίζουν, νούμερο σταθερό κι αμετάβλητο, που συμπληρώνει τη λίστα των προσκεκλημένων, άρτια μονάδα στο συνολικό αριθμό των συνδαιτυμόνων.
“Η φιλία υπερτερεί της αληθείας”, λέει κάπου ο Μίλαν Κούντερα, κι έτσι έτυχε να αποκαλυφθώ εκείνο το κρύο βράδυ κάποιας Παρασκευής του προηγούμενου σκληρού χειμώνα, πρώτα στον άγνωστο ταξιτζή παρά στους φίλους μου, όπως υπολόγιζα. Η επαγγελματική του διήγηση για το τελευταίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην πόλη μας, επαγγελματική καθ’ όσον αφορούσε εμπλεκόμενο συνάδελφό του στο δυστύχημα, ταξιτζής που σκότωσε δυο νεαρούς, στον περιφερειακό της Φαλάνης, κέρδισε εκ πρώτης όψεως την συμπάθειά μου: δεν αντιλέγω ποτέ σε ταξιτζή, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή μεταχειρίζομαι το ταξί πολλάκις ημερησίως ως μεταφορικό μέσο, έχω καταλήξει στην άποψη πως δεν αξίζει να σπαταλώ ενέργεια αντικρούοντας τα επιχειρήματά τους, χώρια που μαθαίνω ένα σωρό πράγματα για την θερμοκρασία των συμπολιτών μου, για την οποία κανένα κανάλι δεν μπορεί να μου υποδείξει αντιμετώπιση και θεραπεία. Το ίδιο πρωί λοιπόν, της αφίξεώς μου, έμαθα το νέο που θα ανέφεραν την επομένη με πρωτοσέλιδά τους οι τοπικές εφημερίδες: Ά! ο ημερήσιος επαρχιακός τύπος: με τα πρωτοσέλιδα των αυτοκινητιστικών, με τα κοινωνικά στις μέσα σελίδες (πένθη, συγχαρητήρια, μη-εορτάζοντες, τις υποσχέσεις γάμου και την άκρως γαργαλιστική στήλη της “διάλυσης αρραβώνων”), τι μεγαλειώδης Σχολή Μυθιστορήματος, υπήρξε στη νεότητά μου. Μπαλζάκ από πρώτο χέρι, Τολστόι πριν από την ανάγνωση του, Φώκνερ πριν ακόμη κραυγάσω … Φάντασμα ακόμη εν υπνώσει, μέχρι να ακούσω τις λεπτομέρειες του οδυνηρού δυστυχήματος: δυο νεκροί, ο οδηγός του ΙΧ και ο συνεπιβάτης του, 21 και 19 ετών αντιστοίχως και σοβαρά τραυματισμένοι ο οδηγός του ταξί και ο πελάτης του. Ο οδηγός του ταξί είχε ήδη εξέλθει από το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, μόνο με μώλωπες και αμυχές, έχοντας ωστόσο να αντιμετωπίσει την κατηγορία για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Δεν άντεξα, το ομολογώ, και φανερώθηκα: ο Άρης, φώναξα, δεν φταίει. Αδύνατον ένας από τους παιδικούς μου φίλους να ευθύνεται για το θάνατο δύο νέων παιδιών. Δεν είχα κανένα απολύτως στοιχείο για την υπεράσπισή του, αλλά από την πρώτη κιόλας στιγμή ήμουν σίγουρος πως ο Άρης ήταν αθώος, όπως αποδείχθηκε αργότερα και στην ακροαματική διαδικασία. Εδώ που τα λέμε, ούτε η καταδίκη του θα άλλαζε τίποτα, όσον αφορά την προσωπική μου πεποίθηση και την εσωτερική μου απόφαση περί της αθωότητας του.
Πέραν της αληθείας λοιπόν, η φιλία: υπέρ, υπό, ή όπως άλλως θέλετε: οι φίλοι παραμένουν φίλοι, λευκότεροι του λευκού, εν πλήρη αθωότητη, λουσμένοι διαρκώς το φως της βεβαιότητας. Απλώς, όπως μας υπενθυμίζει και ο Κούντερα, δεν αρκεί η σιωπηλή παραδοχή μας, αλλά η σθεναρή και κραυγαλέα υπεράσπισή τους. Ο δρόμος της ήττας, ως γνωστόν, δεν συνοδεύεται τόσο από τις θριαμβευτικές ιαχές των εχθρών, όσο από την άκρα του τάφου σιωπή των φίλων. Όταν ο εχθρός αλαλάζει, οι φίλοι ας μην σιωπήσουν: είναι η σιωπή των φίλων που σκοτώνει περισσότερο, παρά οι κραυγές των αλλόπιστων που μας οδηγούν στο ικρίωμα. Να υπερασπίζεστε τους φίλους σας και το 18, αγαπητοί μου αναγνώστες!
